Strengere regels zijn niet de oplossing voor mensen die zorg nodig hebben.
Moreno van Hulst sprak tijdens de raadsinformatiebijeenkomst namens stichting Goud, over een groep mensen, waarvan hij sommige al 20 jaar kent. Het is voor deze groep extreem moeilijk om los te komen van hun verslaving, ze zijn alle autonomie hierover verloren. Vaak gaat het om kwetsbare personen waarvan het netwerk verdwenen is, ze hebben vaak schulden, psychische problemen en veel van hen zijn dakloos. Voor hen is de groep op het Lucasbolwerk vaak hun enige netwerk. Ze proberen te ontsnappen aan de dagelijkse realiteit van hun leven.
Een harddrugs verbod maakt van deze mensen met een zorgvraag, criminelen (het criminaliseert de groep). Hierdoor komen ze verder van de samenleving af te staan. Mensen in een hostel, die te veel boetes krijgen en hierdoor opgepakt worden. Krijgen niet alleen meer schulden maar raken ook hun kamer kwijt en staan dus weer op straat.
Ze zullen zich gaan verstoppen voor het oog van de samenleving. Maar ondanks dat zullen ze elkaar op blijven zoeken. Dan kiezen ze er waarschijnlijk voor om bij iemand uit de groep thuis te gebruiken. Wat voor overlast in de buurt zorgt met huisuitzetting als gevolg. En dus meer dakloosheid in Gemeente Utrecht.
Ook wij zien het probleem als stichting Goud: er is meer overlast. Alleen is er al gehandhaafd op overlast, op samenscholing en kan er een gebiedsverbod opgelegd worden. Daar zou dan nu ook een harddrugs verbod bij komen. Alsof dat dan wel zou gaan werken. In het verleden hebben we geleerd dat repressie niks oplost. We zien ook zeker niet hoe repressie mensen bij zorg terecht zouden moeten komen.
En naar welke zorg moeten ze dan toe? In de Stek, de gebruiksruimte voor mensen met een verslaving mag in de nacht, tijdens etenstijd en op schoonmaak momenten niet meer gebruikt worden. Wat z’n 7 uur per dag is. De andere 3 gebruiksruimtes zijn in de afgelopen jaren gesloten. Dan de effectiviteit van de hostels. Als mensen daar nu niet willen gebruiken, wat maakt dat ze dat na het een harddrugs verbod wel zouden willen doen?
Dus waarom praten we daar niet over, het zorgaanbod? en de geleerde lessen uit de jaren 90. We moeten onderzoeken wat de mensen in de groep nodig hebben om te kunnen gebruiken. Er wordt door de gemeente gesproken over zorg en veiligheid dat hand in had gaat. Alleen zien we wel hoe de stok word vormgegeven, maar de zorg is totaal onduidelijk.
We doen wat we deden en zo krijgen we wat we kregen. Ondanks dat we in het verleden hebben geleerd hoe we het wel konden oplossen.
Als stichting Goud proberen we er voor te zorgen dat beleid van zorgaanbieder en overheden, mensen die al in een kwetsbare positie niet verder beschadigd. Daarom vragen we om oplossingen die voor iedereen werken.