Ik ben opgegroeid aan de rand van de stad, tegen een dorp aan. Die omgeving leek meer op een plattelandsomgeving dan op een stadsomgeving. Ik speelde veel buiten en ik had ook vriendjes van wie de ouders een boerenbedrijf hadden. Daar was ik veel te vinden, mee met de koeien voeren in de wei tot helpen in de stallen of lange dagen op het land om de aardappels te rooien. Het hele gezin waar ik dan was hielp mee. Het is een tijd die ik als heel fijn heb ervaren.
Toen ik naar de brugklas ging, verwaterden de bezoekjes aan de boerderij en kreeg ik andere interesses. Meisjes, uitgaan, roken en andere dingen. Wij verhuisden ook van de rand van de stad naar een drukke woonwijk. Later in me leven werd ik verslaafd aan alcohol en drugs. Daar ben ik een paar jaar verslaafd aan geweest tot ik besloot om af te kicken. Het was tijd om iets achter te laten en iets nieuws op te bouwen. Met opbouwen bedoel ik op de eerste plek mijzelf. Dat ging veelal gepaard met de vraag: ja, en nu, wat moet ik nou gaan doen dan?
Iets later in me leven werd ik dakloos. Ik ging naar de grote stad toe. Na een omzwerving door Nederland kwam ik in het hectische daklozencircuit van Utrecht. De dag- en nachtopvang zaten alle twee in het centrum, dus de mooie natuurlijke omgeving waar ik ben opgegroeid begon ik onbewust en bewust te missen. Ik zag het mooie boerenlandschap alleen nog als ik met de trein naar me zus ging. Zittend in de trein naar buiten kijkend naar de langs zoevende weilanden met beesten tot wijd gespreide akkers.
Momenteel woon ik in een woonwijk met veel beton en weinig groen. Ik volg het nieuws meestal wel en zie op een gegeven moment een ministertje op tv zeggen dat de helft van de boerenbedrijven weg moet. Ik dacht: dat kan hij toch niet menen. De boerenbedrijven zijn een deel van Nederland. Ik probeer het een beetje te volgen wat ze in de 2e kamer zeggen. Een hoofdpijndossier voor de boeren. Er komen protesten. Ik keur niet alles goed wat ze daar doen met de protesten, maar kan het wel begrijpen.
Ik zorgde er vaak zelf voor dat ik in een situatie zat dat de paniek toesloeg en ik na moest denken van: ja, wat moet ik nu doen dan? Bij de boeren is het anders. Die hebben gewoon naar eer en geweten en met hart en ziel hun familiebedrijf gerund met liefde voor de dieren en de grond. Ik wens alle boerenfamilies heel veel sterkte in deze rare tijd